خودرانها اگر چه در ظاهر به اتومبیلهای عادی شباهت دارند اما رباتهای پیشرفتهای هستند که با فناوریهای نوین دیجیتالی کاملاً آمیخته شدند. به زبان ساده میتوان گفت: مغز متفکر این وسایل آرایهای از پردازندههای پرسرعتی است که به سرور، تعدادی فرستنده و گیرنده و حسگرهای گوناگون متصل شده است.
از نظر قوانین بینالمللی اتومبیلهای خودران رتبهبندی مشخصی دارند و به ۶ گروه تقسیم میشوند که عبارتند از:
– گروه ۰:خودرو فاقد سیستمهای کنترلی هوشمند است ولی در مواردی میتواند هشدارهایی را صادر کند.
– گروه ۱: راننده باید پشت فرمان آماده باشد و در هر لحظه کنترل وسیله را به دست بگیرید. در این سطح سامانههای هوشمند کنترلی در حالت پیمایش تطبیقی «کروز»، پارک خودکار، توقف اتوماتیک یا مجموعهای از آنها عمل میکنند.
– گروه ۲: اتومبیل به سامانههای تشخیص موانع، اشیاء یا رویدادهای پیرامون خود مجهز است ولی راننده باید پشت فرمان آماده باشد تا در صورت لزوم پاسخ مناسب را به صورت ارادی اعمال کند. اولویت این سطح با سیستم گاز، فرمان و ترمز اتومبیل است.
– گروه ۳: اتومبیل های خودران در محیطهای محدود مانند بزرگراهها اجازه تردد دارد و راننده میتواند با خیالی آسوده و بدون راندن وسیله عملکردها را نظارت کند.
– گروه ۴: اتومبیل میتواند در تمام شرایط و جادهها به استثنای محیط هایی با آب و هوای نامساعد به صورت خودکار عمل کند. در صورت تغییرات جوی راننده کنترل وسیله را تا زمان رفع آن برعهده میگیرد؛ در شرایط عادی توجه راننده ضرورتی ندارد.
– گروه ۵: سرنشین خودرو تنظیمات مسیر و دستور حرکت را ثبت و اتومبیل بدون دخالت انسان عمل میکند. تردد این اتومبیلها در مسیرهای ویژه خودروهای بدون راننده مجاز است.
© نوشته: محمدجواد نعمتی