چرا حمل و نقل عمومی را باور نداریم

برای همه روزنامه نگاران شهری موضوعاتی مثل آلودگی هوا، حمل و نقل عمومی و رفاه شهروندی دغدغه ای جدی محسوب می شود. به یاد دارم همیشه وقتی صحبت از آلودگی هوا می شد اولین راهکاری که به ذهن مسئولان «عالی و میانی» شهر و کشور می رسید توسعه حمل و نقل عمومی و البته توجه بیشتر به مسیرهای دوچرخه سواری بود. آنها همیشه از این می گفتند که تهران و شهرهای بزرگ ایران کمبود وسایل نقلیه عمومی دارند و در مقابل این شعار را می دادند که باید از خودرو محوری کاسته شود. روزی در یکی از نشست های متداول رسانه ای از یک مسئول عالیرتبه شهری سوال کردم آخرین باری که سوار مترو شد کی بود؟ او پاسخ داد روزی که ایستگاه فلان را افتتاح کردیم. وقتی به بایگانی نوشته هایم مراجعه کردم متوجه شدم ایستگاه مورد نظر آقای مدیر هشتم ماه قبل افتتاح شده است؛ یعنی در این مدت خودرو سازمانی یا پدال گاز وسیله نقلیه شخصی زیرپایش بوده است. بار دیگر به سراغ مدیری رفتم که ادعا می کرد اتوبوس های شهری ایران استاندارد نیستند. بنده خدا راست می گفت. از او پرسیدم اتوبوس استاندارد از نظر شما چه ویژگی دارد؟ گفت: ارزان باشد. پرسیدم، مثل اتوبوس های چینی؟ ناگهان با اشاره دست بهم فهماند ضبط صوت را خاموش کنم. بعد ادامه داد: همین اتوبوس های چینی هم برای ما زیاد است و…

این روزها با چند واقعیت روبه رو هستیم. اول: جولان مافیای خودرو که با وجود کم رونق شدن بازار تولید و واردات همچنان می تازد و مردم را بیشتر از قبل تشنه داشتن اتومبیل شخصی می کند. دوم: سهل انگاری و کم سوادی مدیرانی است که سکان اداره شهرهای بزرگ را در دست دارند و از خودرو محوری شهروندانشان سود می برند. سوم: علاقه و اراده جدی برای توسعه اقسام مختلف حمل و نقل عمومی منطبق با الگوهای جهانی وجود ندارد و غم انگیزتر آنکه تجربه شهرها و کشورهای موفق آنچنان که باید جدی گرفته نمی شود.

به نظر می رسد با شرایط این روزهای کشور و نامعلوم بودن کیفیت سوخت خودروها، پاییز و زمستان ۹۸ را باید با ترافیک بیشتر و هوای خاکستری تر سپری کنیم، مگر آنکه ابر و باد و باران ورق را برگردانند.

توضیح عکس: آنچه در تصویر این یادداشت می بینید اتوبوس مدرن اسکانیا مدل پارسین است. به جرات می توان گفت: کاملترین و ایمن ترین اتوبوس شهری حال حاضر ایران محسوب می شود که با آخرین استانداردهای اروپایی هماهنگی دارد. با بررسی مشخصات فنی این محصول متوجه شدم پارسین از رقبای چینی چند سروگردن بالاتر و پاکیزه تر است. بر روی موتور این اتوبوس از جدیدترین فیلتر دوده استفاده شده، مضاف بر اینکه موتور آن ۵ سیلندر است یعنی نسبت به اتوبوس های متداول سوخت کمتری مصرف می کند در نتیجه مقدار آلایندگی پایین تری تولید می کند. مسلماً این به نفع محیط زیست و سلامت شهروندان است.

This beautiful and modern bus is manufactured in partnership with Scania Swedish factory in Iran. It is the most complete and safest city bus available in Iran. Most Iranian buses are old-fashioned and fuel-High consumption, but the 5-cylinder scania bus is completely economically and environmentally friendly.

 

© نوشته و عکس: محمدجواد نعمتی

5 سال پیش

2 دیدگاه

  1. این مطلب من رو یاد اتوبوس های تندرو BRT میندازه. بنظر بیشترین و تندترین اتوبوس های درون شهری اند و نسبت به سایر اتوبوس ها (خصوصا اتوبوس های حمل و نقل کارکنان شرکتهای بزرگ) سهم کمتری در آلودگی هوا دارند.
    و ایکاش اتوبوس های برقی برای حمل و نقل عمومی استفاده میشد.
    کیفیت خودروهای داخلی و کیفیت بنزین هم نیازی به توضیح نداره ولی خیلی خوب سیاست خودرو محوری سیاستمدارها رو تکمیل کرده!

    1. درود. بله در ظاهر و در عمل تعداد اتوبوس های تندرو در مقایسه با اتوبوس های فیدر درون شهری یا سرویس ها خیلی بیشتر است. مشکل اتوبوس های تندرو کیفیت ساخت و تکنولوژی پایین موتور آنهاست. این اتوبوس ها برخلاف تصور عام تماما ساخت کشور چین است و در مقایسه با اتوبوس های اروپایی هنوز هم موتورهای پرمصرف و آلاینده دارند. سرویس های سازمانی هم مشکلات خاص خود را دارند. کارآمدترین سیستم حمل و نقل عمومی همین اتوبوس های تندرو، فیدرباس ها و مترو است. اگر همه این ها طبق یک برنامه عملیاتی کارآمد فعال باشند دیگر برای کسی استفاده از وسیله نقلیه شخصی مقرون به صرفه نیست. به همین صورت آلودگی هوا نیز به میزان قابل توجهی کاهش می یابد. همان طور که شما فرمودید سیاست خودرو محوری دولت بزرگترین مانع است. در حقیقت تمام توان دولتی ها صرف حمایت از خودروسازی شخصی شده است و دیگر مجالی به توسعه و رونق خودروهای جمعی داده نمی شود.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *